Mijn vrouw vindt mij te dik. Ze vraagt vaak hoe het met mijn zwangerschap gaat en noemt me regelmatig tiet. Dat is niet fijn kan ik u vertellen, vooral omdat ik stiekem droom dat alle vrouwen van dertig naar mij kijken. Kijk, die Marcel, hij lijkt net op George Clooney, zoiets. Bedenk een list, heb ik lang tegen mijn alter-ego geroepen. Maar hij zweeg in alle toonaarden. Liever dronk hij bier en lummelde hij wat rond bij de bank. Het waren uiteindelijk mijn vrienden die mij het licht lieten zien. Allemaal vijftigers die het zat waren om door hun vrouw als vetzak te worden betiteld. Ze begonnen opeens met een koolhydraatarm dieet of een of andere sport. Met de fiets stoempen tegen de wind in, dat soort zaken.
En daar zat ik dan als zwangere tiet. Een vriend, begaan met mijn lot, adviseerde mij om hard te lopen en gaf mij een trainingsprogramma dat ik kon downloaden op mijn MP3-speler. Om niet in eenzaamheid te sterven, besloot ik zijn raad op te volgen. Dus hees ik mijn trainingsbroek om en zette ik mijn MP3-speler op. En opeens begon een leuke Vlaamse via dat trainingsprogramma tegen mij te praten. Dapper noemde ze me. Een kanjer! Dus begonnen mijn benen zich opeens in versneld tempo voorwaarts te bewegen. Misschien ook omdat ik bij de stem van die dame moest denken aan haar blote borsten, zo klonk ze in ieder geval.
Maar goed, zo loop ik al twee weken joggend door Delft. Mijn vrienden beginnen mij weer te bellen. En verdraaid, gisteren hoorde ik een jonge vrouw tegen haar vriendin fluisteren: hè, is dat niet Leonardo di Caprio die daar hardloopt?