‘Bonaire, zout en kolonialisme’ is de titel van een nieuw boek over de geschiedenis van Bonaire. Auteurs zijn Cees Luckhardt en Boi Antoin. Bonaire, zout en kolonialisme is het eerste geschiedenisboek over Bonaire, dat een antwoord geeft op de vraag waarom de Nederlanders het eiland op de Spanjaarden in 1636 veroverd hebben en ruim 350 jaar in hun bezit hielden en verdedigd hebben tegen buitenlandse aanvallen. Dit terwijl de Spanjaarden het eiland beschouwden als ‘Isla Inutil’, waardeloos eiland.
Bonaire blijkt een veel belangrijkere schakel te zijn geweest in de Nederlandse koloniale geschiedenis, dan totnogtoe werd aangenomen. De WIC heeft het eiland bewust ingenomen vanuit militair strategische overweging en niet alleen om zijn scheep- en kaapvaart te voorzien van zout. Zonder zout was er geen scheepvaart mogelijk en dus ook geen Trans-Atlantische handel in mensen. Tijdens de periode van slavernij werden tot slaaf gemaakte Afrikanen gedwongen om op de Bonairiaanse zoutpannen te werken.
Het boek ontkracht met zijn systematische beschrijving van de geschiedenis van Bonaire, een aantal aannames en historische gegevens over de start van de Nederlandse slavenhandel, de Tachtigjarige Oorlog in het Caribisch gebied, de kolonisatie van de Antillen, de Bonairiaanse en Curaçaose zoutproductie en de slavenhutjes. Die hutjes blijken eerder een toeristische attractie dan een historische waarheid.