Vorige week ontving ik een brief van mijn pensioenfonds. Ik moet meer premie betalen, ik moet langer doorwerken en ik krijg minder pensioen. Aha, dacht ik, dat is dus wat bedoeld wordt met een hervorming van het pensioenstelsel.
Onze politici zouden het voorbeeld van mijn pensioenfonds moeten volgen. Helder taalgebruik, eerlijk zeggen waar het op staat. Maar dat zal een helse klus zijn. Ze blijven maar praten over herstructureren, herijken of moderniseren. Wollige woorden waarmee ze hun plannen mooier voorstellen dan ze in werkelijkheid zijn. Zo hoorde ik deze week een politicus spreken over amoveren. Dat betekent zoiets als slopen. Ik weet niet welk beeld u nu voor ogen krijgt, maar ik zie rokende puinhopen en honderdvijftig kibbelende Tweede-Kamerkleuters.
Ze spreken over een zo kosteneffectief mogelijke gezondheidszorg. Wat een eufemisme! Ze bedoelen gewoon dat we meer premie moeten betalen, het eigen risico verhoogd wordt en we voor elke handeling een eigen bijdrage moeten betalen. Negen euro per recept. Een zorgverzekering die duurder wordt maar steeds minder dekt, ja, dat is beslist kosteneffectief.
Ze hebben het ook over een herstructurering van de arbeidsmarkt. Klinkt bijna geruststellend. Maar het betekent gewoon dat een vast arbeidscontract een zeldzaamheid wordt en je makkelijker ontslagen kan worden. De WW-uitkering die je dan krijgt, is uiteraard lager en voor de duur van slechts een enkel jaar. Tel uit je winst.
Een ding vind ik gek: ik hoor niemand in ons aller parlement praten over een kanteling van onze politieke cultuur van eigenbelang en kortetermijndenken. Niets over een ombuiging van het streven naar macht en persoonlijke status. Hoe zou dat toch komen?