Mijn vrouw had een wandelvakantie geboekt. Zodoende kwam het voor dat ik een week alleen was met haar zoon. Zij drukte mij op het hart om goed voor hem te koken.
‘En maak het ’s avonds gezellig, wil je? Koop af en toe wat lekkers voor hem.’
‘Hij is geen kind meer, hoor. Hij is achttien.’
‘Al is hij vierentwintig, wat maakt dat nou uit?’
Het werd een heerlijke week: voeten op tafel, elke dag Studio Sport, geen gezeur meer over mijn drankgebruik. Ik was weer vrijgezel!
Twee uur voordat mijn vrouw thuiskwam racete ik door het huis om de puinhoop op te ruimen. Ze kwam binnen toen ik net klaar was met stofzuigen – Godzijdank!
Toen ze de koelkast opende, verdween haar goede humeur.
‘Hij is helemaal leeg!’
Dat kon ik niet ontkennen.
‘Geen kaas! Geen brood! Wat heeft die jongen dan naar school meegenomen?’
Geen flauw idee, eerlijk gezegd.
‘En wat heb je eigenlijk gekookt?’
Ik wees op het plastic bakje waarin een soort nasi zat, een eenpansrecept voor drie dagen, in tien minuten gepiept.
Ze rook er met een vies gezicht aan.
‘Het stinkt. ‘
Ze schoof het terug op de lade en ging mopperend boodschappen doen. ‘Dit zet je mijn kind niet voor. Je hebt hem gewoon verwaarloosd.’
Toen ze met volle tassen terugkwam, nam haar zoon meteen een boterham met kaas. Grote happen, hij leek wel uitgehongerd. Opeens viel me op dat hij mager was geworden.
‘Eten we vanavond iets lekkers, mam?’
Ze keek me triomfantelijk aan. Ik geloof dat ik niet zo geschikt ben om voor een kind te zorgen.