Op donderdag 19 september gaf ik mijn eerste workshop ‘creatief schrijven’. Op verzoek van de deelnemers had ik gekozen voor het thema ‘columns schrijven’. Ze moesten namelijk regelmatig zelf blogs of columns schrijven, voor een tijdschrift, website of personeelsmagazine. Dus gingen we aan de slag met de opbouw van een column, wat stijlmiddelen, het belang van de eerste zin. Maar vooral de geest vrij maken stond voorop. En durven. Vooral dat. Durven en doen.
Nadat ik een korte presentatie had gegeven, gingen de deelnemers stapsgewijs aan de slag met het schrijven van hun column. Eerst moesten ze nadenken over een onderwerp, gebeurtenis of thema waarover ze zich druk maakten. Daarna moesten ze hun mening daarover opschrijven en vertellen. Het gesprek daarover leverde meteen hele originele invalshoeken voor de columns op. Een van de deelnemers ergerde zich mateloos aan de afluisterpraktijken van de NSA. ‘Straks weet ik nog wat Obama in bed doet,’ mopperde hij verontwaardigd. En het seksleven van je buren, vulde een ander aan, de antwoorden van de examentoetsen, het douchegedrag van Lady Gaga. Dankzij de NSA werd de wereld een transparante glazen bol waarin je alles wat je wilde weten opeens beschikbaar was. Die club was eigenlijk best wel tof! Zo werd de omkering van zijn kritiek de invalshoek van zijn column. En hij had het zelf bedacht. Ik geloof dat hij verbaasd was over zijn eigen creativiteit. Een andere deelnemer vertelde dat ze na vijftien jaar was teruggekeerd naar haar moederland Suriname. Ze was zich rot geschrokken van het verval in dat land. ‘Slapen ze daar of zo?’ Een mooie invalshoek voor een column. Maar wel durven door te pakken, adviseerde ik haar aan het einde. Niet de lezer moet een oordeel vellen, maar jij als columnist. Ongezouten en zonder nuance. Roep emotie op, kwaadheid, woede, ergernis. Pak de lezer! Ik weet zeker dat ze het kan. Ze moet het durven, dat is lastiger.
Uiteindelijk heb ik het meest genoten van de meest onzekere deelnemer. Ze was nooit ergens boos over, antwoordde ze me aan het begin van de workshop. Ja, vroeger wel, toen was ze een ‘driftharsens’. Ik vroeg haar dat gegeven uit te breiden, te versterken, het heel persoonlijk te maken. Ze aarzelde, nauwelijks overtuigd van haar eigen kunnen. Haar pen tolde als een stuurloze helikopter boven het papier, ogenschijnlijk machteloos om koers te hervinden. Maar wat een juweel leverde ze af. Een verhaal in vijf zinnen. Af. Klaar. Maar moest er dan niet iets bij, vroeg ze onzeker aan de rest van de groep. ‘Nee’, riep iedereen in koor. ‘Laten zo.’ Ze gaat haar eerste verhaal op de homepage van haar website zetten. In vijf regels een heel verhaal schrijven. Ik was verschrikkelijk trots op haar.