Wist u dat Vermeer zich heeft laten beïnvloeden door Kandinsky? Of was het nou andersom? De spreker in de kleine Delftse boekhandel was er in ieder geval niet geheel duidelijk over. Hij mompelde eigenlijk vooral. En terwijl hij een verband probeerde te leggen tussen de vroege Mondriaan en de late Rembrandt verplaatste een achtennegentigjarige dame zich rochelend naar een stoel bij het openstaande raam. Ik heb astma, riep ze, astma. Ja, ja, zei haar man, en ik kan dichten zonder mijn hemdje op te lichten. Hij was groenteman geweest, hoorde ik later, en nu nog steeds een verre neef van de spreker. De rest van de familie zat in de kaas.
Op het scherm verscheen een foto van een schilderij van Ter Borch. Deze avond gaat toch over Vermeer, riep een magere dame van mijn leeftijd verontwaardigd. Ze had x-benen, viel me op. De spreker stamelde iets onhoorbaars en klikte de presentatie naar een zelfportret van Van Mierevelt. Die scheen op een of andere manier ook iets met Vermeer te maken te hebben. Na de pauze begon de gitarist met norse blik zijn deel van de avond te spelen. Ik stik bijna, zei de rochelende vrouw, ik stik. Niemand reageerde. Soms is het tijd om te gaan, dacht ik, maar ja, die waarheid kun je niet altijd zeggen.
Naast de rochelende dame keek een net zo bejaarde man twee uur lang volstrekt uitdrukkingsloos naar de diavoorstelling over schilderijen die niet door Vermeer geschilderd waren maar toch over Vermeer gingen. Althans, dat zei de spreker. Iemand zei dat hij naar het toilet moest. En de gitarist weigerde de avond af te sluiten omdat hij tegen het achterwerk van een wijndrinkende bezoeker moest aankijken. Ja, het was een geslaagde lezing over Johannes Vermeer.