De film Oci Ciornie is voor mij onlosmakelijk met kerstmis verbonden. In de film reizen Marcello Mastroianni en de prachtige Yelena Safonova heel Europa door op zoek naar elkaar. De beelden van Italië en Rusland zijn prachtig, het verhaal tekent zuivere romantiek. Ik woonde als eerstejaarsstudent net op kamers, ver weg van mijn ouderlijke woning. Mijn medebewoners zaten op kerstavond bij familie, overal en nergens in Nederland. Ik had nog ruimte nodig om de weg terug naar mijn ouders te vinden.
Een week daarvoor had ik voor twee tientjes een kleine zwart-wit televisie gekocht, met een ietwat trillend beeld aan de bovenkant van het scherm. Het voelde als de eerste grote aankoop in mijn leven.
Om mezelf op die kerstavond niet te verliezen in somberheid, besloot ik een vorstelijk diner voor mezelf te maken: pompoensoep vooraf en daarna in wijn gesudderde konijn. De rosé stond al in mijn kamer te chambreren. En met die kerstmaaltijd zag ik Oci Ciornie. God, ik was Mastroianni, amechtig zoekend naar zijn Yelena, verdrinkend in haar donkere ogen. En al kijkend gebeurde er iets bijzonders: ik begon mij gelukkig te wanen. Weemoedig, dat prettige gevoel van heimwee – nu naar de kern van mezelf. Ik besefte dat het aan mij was mijn leven waarde te geven. De smaak van dat konijn proef ik nog steeds. Oci Ciornie heb ik daarna nog twee keer gezien, in kleur, op een enorm beeldscherm. Maar toch was hij lang niet zo goed als op dat trillende televisietje in die studentenkamer.