De toekomst heeft mij in Delft de hand gereikt. Hij neemt me mee langs de Phoenixstraat, de Spoorsingel en de Westvest. Voor weemoed is geen plaats, zegt hij. Dat prettige gevoel van heimwee moet ik in het Hof van Delft achterlaten, de wijk die tot in de jaren twintig van de vorige eeuw een onafhankelijke gemeente was. Daar gaat mijn leven in het heden, heb ik lang gedacht, en dat voor zo heel veel geld. Maar eerlijk gezegd geniet ik meer en meer van het zelfvertrouwen van de toekomst. De wandelingen langs de spoorzone laten mij zien hoe prachtig de toekomst kan zijn. Het neerhalen van het treinviaduct vond ik sensationeel.
Opeens zag ik herenhuizen die mij nog nooit waren opgevallen. Schitterende gevels, mooie metselstructuren, fraaie raampartijen. Ook aan de rand van het centrum bleek de Gouden Eeuw nog steeds springlevend te zijn. Een eenzame pilaar hield hier en daar heldhaftig stand, maar uiteindelijk werd ook hij het slachtoffer van de malende kaken van de betonslopers. Wekenlang was de spoorzone een begraafplaats van kromgetrokken staal, fijngemalen beton en verpulverd hout. Sloophamer na sloophamer brak het grauwe verleden aan diggelen. Maar daarna onttrok zich een prachtig verhaal van een stadsgedeelte in aanbouw. Eerst verschenen de geulen waarin de spoortunnels en parkeergarage zich een weg wisten te banen. Vervolgens verrees een prachtig gemeentehuis, gelardeerd met een heuse boulevard langs de Westvest. Mondain, dacht ik over de nieuwe uitstraling van de spoorzone.
Ik liep er met steeds meer trots mijn wandelingen. Vrienden toonde ik met brede armgebaren de open deur naar de toekomst, alsof ik zelf die garages en spoortunnels had aangelegd en ik eigenhandig de tramrails had verplaatst en de wegen met klinkers had bestraat. Mijn stad, zei ik dan, levende geschiedenis en toekomst tegelijkertijd. Langzaam worden de contouren van de nieuwe gracht zichtbaar, het roodgeverfde beton naast de nieuwe tramrails, de geasfalteerde wegen, de mediterrane trottoirs. Het Hof van Delft en het centrum buigen zich naar elkaar toe. De stad wordt weer één. Ik kan niet wachten tot het water in de gracht kabbelt en de eerste eenden kwakend langs de ontluikende bomen zwemmen. Delft is al mooi. Maar met de nieuwe spoorzone begint haar schoonheid nog meer te stralen.