Het valt me steeds meer op hoe weinig vragen mensen stellen. Ik besefte het laatst, tijdens een diner bij goede kennissen. Met mijn vrouw luisterde ik beleefd naar alle verhalen die we voorgeschoteld kregen. We informeerden naar de achtergrond van de anekdotes en knikten instemmend waar dat nodig was.
Ergens halverwege de avond vroeg de gastvrouw waar mijn boek over ging. Een vraag, dacht ik verrast, ze stelt zomaar een vraag. Maar haar blik dwaalde alweer weg naar de werelden in haar eigen hoofd. Ik deed een poging de inhoud van het verhaal zo kort mogelijk samen te vatten, maar ze hoorde het niet, ik zag het aan haar ogen. ‘O, grappig,’ wist ze er nog wel uit te persen. ‘Wist je trouwens dat ik vorige week naar een goede film ben geweest?’ En daarna volgde een lang verhaal over de inhoud van de Amerikaanse actiethriller, een uitgebreide uitleg over de studie die ze aan het volgen was en een omstandige uiteenzetting over een akkefietje met haar buren. Mijn vragen werkten als lokaas op de stem van haar geest. Ze ratelde maar door. Over mijn nieuwe boek heb ik maar niets meer verteld. Het zou verspilde moeite zijn geweest, zoals zo vaak.
Ik ben het podium voor de verhalen van de ander. Ik heb mij er maar bij neergelegd. Want dat is wat mensen zoeken: een platform om zichzelf kwijt te kunnen. Let maar eens op, tijdens een verjaardag, diner of borrel: mensen vertellen, maar vragen niet. Ook u bent het theater voor de verhalen van de ander. Er is geen ontkomen aan. De kunst van het vragen is bijna iedereen verleerd. We zijn teveel verguld van onszelf.