Helaas, ik tel in deze samenleving niet meer mee. Ik ben namelijk ouder dan vijftig. Volgens de nieuwe generatie ben ik te traag, niet meer in staat om te innoveren en een sta in de weg voor de vooruitgang. De jeugd telt. De toekomst. De voortuitgang.
En vijftigers? Die roepen alleen maar dat al die vernieuwingen tevergeefs al tig keer geprobeerd zijn. Ouderen opperen alleen maar bezwaren. En nog vervelender, ze praten vooral over vroeger, die tijd waarin mensen nog naar cassettebandjes luisterden, met typemachines schreven en op gezette tijdens wel eens een boek lazen. Kortom, vijftigers leven alleen maar in het verleden.
Ik hoorde het afgelopen week weer tijdens een cursus in onze vooral door jongeren bevolkte stad. Een van mijn medecursisten klaagde dat hij in zijn florerende bedrijf zo’n last had van de mensen die al tientallen jaren bij de zaak zaten. Vijftigers vaak, zei hij er zonder blikken of blozen bij. Ze hielden de broodnodige vernieuwing door hun stugge houding gewoonweg tegen. De docent wist daar wel raad mee: gewoon stevig inzetten op jonge High Potentials. Dan haakten die ouwe lullen vanzelf wel af. Hij gebruikte natuurlijk meer chique woorden om deze boodschap te verkondigen, maar het lot van mijn leeftijdsgenoten was wel getekend. Ik vroeg me af of die docent wel besefte dat het die vijftigers zijn die het bedrijf zo groot hebben gemaakt. Dat die krasse knarren de helft van hun leven loyaal aan dat bedrijf zijn geweest. Dat die oude lullen een schat aan ervaring hebben en een belangrijke rol spelen bij het verbinden van verleden, heden en toekomst. Gooi die kennis niet zo maar weg. Laat jong en oud eens samen optrekken. Ik denk dat ze veel van elkaar kunnen leren.