‘Running towards nothing’, zong The Cure ooit. ‘Again and again and again,’ voegden ze er daarna aan toe. Als tiener luisterde ik er vaak naar, somber gesteld als ik nu eenmaal was. Het nummer gaat over een onbereikbare liefde, maar ik beschouwde de tekst als een spiegel van mijn leven. Waar leefde ik eigenlijk voor? Wie was ik? Of beter gezegd: waar zou ik me gelukkig bij voelen?
Inmiddels ben ik dertig jaar verder. De somberheid heb ik ergens in een zijstraat van mijn levensweg achtergelaten. Maar de laatste tijd komen de vragen terug. Om mij heen zie ik mensen namelijk als een dwaas door de verplichtingen van hun werk heen rennen, vijf dagen per week, acht uur per dag, of negen, of tien. En ook in het weekend, want mailtjes moeten beantwoord worden, de baas stelt ongeduldige eisen, de concurrentie om de schaarse posities met macht en status vraagt om zelfopoffering. En je moet jezelf ontwikkelen, want stilstand is achteruitgang. Doe je al zeven jaar hetzelfde werk? Wat een sukkel ben je toch! Je moet een leven lang leren, hoor je voortdurend om je heen, anders kun je niet meer bijblijven. Achterop raken: het is het ergste wat er is. Want de samenleving verandert, en jij moet mee. Dus doen we naast onze tienurige werkdag in de avonduren een cursus. Daartussendoor moet je jouw kinderen pedagogisch verantwoord van alles geven en race je hen van crèche naar school naar turnvereniging naar musical. En omdat fit zijn de norm is, ga je ook nog naar de sportschool en doe je mee aan allerlei sporttoernooien op je werk. Als dikke buik achter een bureau ben je immers een mislukt exemplaar werknemer.
Lost in a forest, meldde The Cure. Lost in life, denk ik. Waar zijn we eigenlijk mee bezig? Ik ken steeds meer mensen die omvallen. Die overspannen raken of kampen met slaapproblemen, een hoge bloeddruk, vastzittende spieren of chronische vermoeidheid. U kent ze ook, vast, want uit onderzoek blijkt dat een op de zeven werknemers kampt met burn-outklachten. Een op de zeven. En we rennen maar door – fulltime, want we mogen niet van anderen afhankelijk zijn, en tot ons achtenzestigste. Daarna gaan we uitgeput het pensioen in en sterven we binnen twee jaar aan een hartaanval of door stress veroorzaakte dodelijke ziekte. Running towards nothing. We maken elkaar gek.