Welaan: ik heb 716 contacten op LinkedIn, 414 Facebookvrienden en 360 volgers op Twitter. Mijn sociale leven zit dus wel snor. Wat heet: ik ben een sociaal man die midden in het leven staat. Iedere dag ontvang ik ontelbare likes, retweets, uitnodigingen voor events. Om mij heen zie ik andere mensen ook genieten van zo’n rijk sociaal leven. Ze twitteren, Facebooken en Instagrammen alsof het een lust heeft. In de trein, in het restaurant, in de winkel, op een borrel, in de les, tijdens een huwelijk, er is geen moment dat ze hun digitale wereld verlaten.
Laatst zag ik zelfs iemand een Facebookbericht tijdens een crematie versturen. Je zou maar even een enkele seconde een digitale radiostilte in acht nemen. Voor je het weet denken je internetvrienden dat jij zelf in die kist in dat crematorium ligt.
Inmiddels zijn we al zo ver dat mensen tijdens een gesprek in het leven van vlees en bloed de digitale contacten voorrang geven. Laatst nog. Ik sprak met een vrouw die er geestelijk eigenlijk helemaal niet was. Ze appte, sms’te en plaatste foto’s als ik sprak. Het Facebookbericht over de gebraden eend die ze gisteren had gegeten was belangrijker dan het persoonlijk contact in het hier en nu. Wat een armoede eigenlijk, besefte ik opeens. En het kan zo makkelijk anders. Gisteren liep ik met goede vrienden urenlang over een zandpad door een heideveld. We spraken over onszelf, de wereld om ons heen, de idealen die we nog voor ogen hadden. Dat is pas een sociaal leven, niet die 414 Facebookvrienden of die 239 Instagramcontacten. Laten we mobiel eens thuislaten en ons focussen op een persoonlijk gesprek. Zonder afleiding van de bliebjes en piepjes van de internetwereld om ons heen. Wat een verademing!