Weet u hoe ik mijn eigen keel moet doorsnijden? Ik hoop dat u het antwoord weet, want die vraag houdt me al nachtenlang uit mijn slaap. Het advies om de hand aan mijn eigen keel te slaan, ontving ik via Twitter. Een paar weken daarvoor had ik een bericht ontvangen waarin werd gemeld dat ik mezelf maar moest opknopen. Kijk, daar kon ik me wel iets bij voorstellen, maar mijn gebrek aan enthousiasme weerhield mij ervan het idee tot uitvoering te brengen. Maar je eigen keel doorsnijden? Geen idee hoe dat te doen.
Ik las het bericht nog een keer en zag dat het om half vier ’s nachts was verstuurd. In mijn gedachten zag ik een boze meneer woest op zijn toetsenbord beuken. Naast het scherm stond een lege fles wodka. Eindelijk zou hij gehoord worden, eindelijk zou zijn mening er ook toe doen. Ja, snijd je eigen keel maar doormidden! Hang je zelf maar op. In de nacht komt de kwaadheid van de teleurgestelde burger bovendrijven. Anoniem waant hij zich in de duisternis, machtig over het bestaan. Voor eens en altijd zal hij de waarheid zeggen! En zo las ik in een anoniem verzonden mail dat ik vijftig jaar te vroeg was geboren. Dus ik ben modern, dacht ik blij, mijn tijd ver vooruit. Maar pas toen viel me op dat ik in dat bericht ook een klootzak werd genoemd.
Bij sommige reacties op mijn columns komt de schoolmeester in me op, want niet iedere nachtelijke kwaadschrijver is een spellingswonder: ‘ga zo door randdebiele lange leve zwarte piet onse dag komt.’ Wat zit er toch een boosheid in de samenleving. Verstuur toch niet van die anonieme berichten, mensen, bel me gewoon op. Dan gaan we een kopje koffie drinken en luisteren we naar elkaar. Dat lost heel wat boosheid op, hoor.