Op deze hoogtijdagen van de zomer zie ik overal mensen met tatoeages op straat paraderen. De korte mouwen en scherp afgesneden jurkjes laten een veelheid aan huidschilderingen zien: katten, engelen, een portret van een schoonmoeder. Laatst nog zag ik iemand met een enorme tatoeage van een hond voorbij fietsen. Ook zie ik vaak onleesbare gedichten op huiden glimmen, namen van allang gedumpte vriendjes, tegeltjeswijsheden. Popsterren hebben eveneens een plek op borsten, benen en billen weten te bemachtigen. Zo zag ik David Bowie op een linkerarm, Justin Bieber op een rechterborst en Britney Spears op een onderbeen van een dik meisje met een bril.
Nee, van Mozart heb ik nog geen huidtekeningen gezien. Maar welaan, de eerste autoliefhebbers hebben een tatoeage van Max Verstappen op hun lichaam laten zetten. Dat geeft ook mij hoop: straks is er vast een lief meisje die met mijn kop op haar melkwitte buik door het leven paradeert. Die tatoeages schijnen een manier te zijn om je te onderscheiden, las ik laatst. Ze geven de drager van zo’n schildering de kans om een persoonlijk statement te maken en zijn identiteit te visualiseren.
Nu wilt u natuurlijk weten waar ik een tattoo heb laten zetten. Tja, ik moet u teleurstellen, zelf ik heb geen tatoeage, niet van mijn vrouw, niet van de mensen die belangrijk in mijn leven zijn, niet van de schrijvers die ik bewonder. Ik loop met een schilderijloze huid kleurloos door het leven. De kale knikker zonder karakter, word ik al genoemd. Maar ooit zal die lichamelijke puurheid een hype worden, omdat al die tatoeages dan eindelijk gezien worden als lege aandachttrekkerij– wat een trendsetter zal ik dan zijn!