Twee weken geleden werd gevraagd naar mijn wensen voor mijn verjaardag. Enthousiast riep ik dat ik bijzonder verguld zou zijn met een boek. Daar dacht mijn omgeving duidelijk anders over. Nee, riep men in koor, niet weer, dat zeg je elk jaar! Ik werd gesommeerd eens wat anders te bedenken, gewoon, iets dat leuk was om te hebben. Toen begon het probleem. Ik wil namelijk geen spullen hebben, ik wil er juist vanaf. Mijn zolder staat er vol mee, met handige spullen die vast ooit van pas zouden komen, maar in werkelijkheid nog nooit van enig nut zijn geweest. Trouwens, al die spullen stonden in mijn vorige huis ook achter het luik te wachten tot ze van pas zouden komen. Stofvangend vergezellen ze mij door het leven. Na mijn dood worden ze verdeeld over de zolders van anderen. En dan gaat hun eeuwig leven achter luiken verder.
Ter ondersteuning kreeg ik een magazine van een elektronicawinkel in mijn handen gedrukt. Daar zou beslist iets van mijn gading in staan, meende men. Maar we hebben in ons huis al zes computers, drie televisies en elf radio’s (waarvan op een of andere manier vijf in onze slaapkamer – ik heb ze wel eens tegelijkertijd aangezet, allemaal op een andere zender, maar wel op dezelfde wektijd ingesteld. Een aardig experiment, ik was meteen klaar wakker). We hebben ook zeven camera’s, die zich echter nooit in werkzame toestand bevinden omdat de tweehonderd oplaadbare batterijen die we bij elkaar hebben verzameld, onvindbaar zijn of leeg.
En zo vervulde mijn hoofd zich met zoemende leegte. Zullen we mijn verjaardag dit jaar met kerst vieren, stelde ik voor, en kerst met Pasen? Is een lekkere fondue op mijn verjaardag niet voldoende? Dan komen die negen fonduestellen achter het luik eindelijk eens van pas.