Nederlandse kranten houden vooral van buitenlandse schrijvers. De literatuurpagina’s staan wekelijks vol met recensies over boeken uit landen waarvan ik de naam niet eens kan uitspreken. De stroom is er nog niet uitgevonden en het avondmaal bestaat uit hondenworst en doorgekookte varkenskop. Om er te komen moet je minstens tien uur vliegen en daarna op een geit de bergen in. Ook afgelopen week las ik in mijn krant een en al superlatieven over romans uit Azerbeidjan en Oedmoertië . Een van die boeken zou mijn leven zelfs helemaal veranderen, vertelden de recensenten mij.
Omdat ik de laatste tijd wat ontevreden ben met mijn levensstijl, besloot ik de roman eens aan te schaffen. Na 879 bladzijden te hebben doorgeworsteld, bekeek ik mezelf in de spiegel. Een ander mens bleek ik echter niet te zijn geworden. Nog steeds werd ik aangestaard door die norse kop, die mij al 48 jaar vergezelt. Ook mijn omgeving vond mij niet wezenlijk veranderd. Ja, ik was wat dikker geworden, maar dat kwam door een overconsumptie aan alcoholische versnaperingen.
Als ik op de Nederlandse kranten af moet gaan, lijkt het alsof er in ons land geen boek meer wordt geschreven. Ik ken Nederlandse schrijvers wier boeken onbesproken door het leven gaan. Anoniem leven zij in armoede, zichzelf troostend met de fles. Maar ik heb de oplossing gevonden . Als u in het voorjaar van 2014 in de winkel een roman van Acheïwitsch Asjabarvilleshim uit Kalmukkië ziet liggen, weet u dat het van mij is. Een prachtig pseudoniem, nietwaar? U zult in de kranten lezen dat het boek uw leven fundamenteel zal veranderen!