De relatie tussen man en vrouw blijft ingewikkeld. Op een of andere manier schijn ik als man zelden iets goeds te doen. Als ik de vaatwasser inruim, krijg ik van mijn vrouw te horen dat ik duw, trek en prop. Daarna begint ze de vaat te herschikken, alsof alles daarmee schoner zou worden. Boodschappen doe ik ook niet goed. Ik maak altijd keurig een lijstje van wat ik mee moet nemen, maar dat verlies ik ergens tijdens mijn tocht van huis naar winkel. Daarna schijn ik thuis te komen met spullen die niet nodig zijn. De levensmiddelen die ik wel had moeten kopen, ben ik vergeten.
Het bijzondere is dan dat ze dit falen meteen veralgemeniseert. Ik vergeet altijd alles. Ik denk nooit ergens over na. Ik doe trouwens ook nooit wat. Maar ik heb vandaag het zonnescherm opgehangen, antwoord ik dan, en daarna de ramen gezeemd en gestofzuigd. Dat werd dan eens tijd, zegt ze dan. Wat zit je trouwens weer op de bank? Ik heb mijn nood bij vrienden geklaagd, maar zij voldoen evenmin in de ogen van hun vrouw. Ook zij doen nooit wat.
Ik heb me er maar bij neergelegd: ik deug niet als man. Dus waarom zou ik me eigenlijk nog inspannen? Daarom ruk, prop en duw ik echt. De keukendeurtjes sla ik expres iets te hard dicht. “Marcel!’ hoor ik dan vanuit de andere kant van het huis. ‘Waarom gooi je toch met alles!’ Ik spetter ook extra tijdens het afwassen. Laat mij het maar doen, krijg ik dan onmiddellijk te horen. Weer gelukt. Ik ga naar de woonkamer en schenk twee glazen wijn in. Proost, zeg ik tegen mijn vrouw. Jij drinkt altijd teveel, is haar antwoord.