Laatst publiceerde een ‘vriendin’ op Facebook een foto van een bord eten in een duur restaurant. Haute cuisine, kan ik u vertellen: Caille en kwartelvlees met truffels.
Tijdens het nemen van de foto zat de dame in kwestie te dineren met de potentiële partner van haar dromen. Hun eerste date, ze facebookte het onder de foto. Deze man zou hem worden, dat wist ze zeker.
Hoe langer ik naar die foto keek, hoe minder ik er van begreep. Als je met de date van je leven in een restaurant zit, ga je toch geen foto van het eten nemen? Volgens mij probeer je dan juist een sfeer van vertrouwen te creëren waarin je over jezelf praat, over elkaar, je dromen en idealen.
Maar nee, er moest een foto van dat intieme moment genomen worden, met de hele wereld als toeschouwer. Zit die date net te vertellen dat hij je zo mooi vindt, pak jij opeens je camera en neem je een foto van dat bord. Vermoedelijk zal de dame dezelfde handeling verrichten tijdens de eerste liefdesnacht. ‘Even wachten, schat, ik moet een foto nemen.’ Van het bed waarschijnlijk, als hij geluk heeft…
Weet u wat het is? We plaatsen ons steeds vaker in de positie van toeschouwer, van voyeur van het eigen leven. En daarbij hebben we publiek nodig, onze fans op facebook, hyves en twitter. De ogen van deze anderen worden onze eigen blik. Zo scheppen wij afstand tot ons eigen leven. We ontkrachten de waarde van het moment door onszelf er meteen weer van te verwijderen. Wij verleren het ondergaan. Armoedig is die foto van dat bord eigenlijk.